کفش ها و پوشیدنی ها، حقایق جالبی که نمی دانید!

کفش ها و پوشیدنی ها، حقایق جالبی که نمی دانید! : احتمالا شماهم جزو افراد علاقه مند به کفش ها باشید؛ افرادی که به راحتی از جلوی یک حراجی کفش نمیگذرند و حتی پوتین های سربازی خود را هنوز نگاه داشته اند.
اما در مورد کفش‌های مورد علاقۀ خود چه چیزی می‌دانید؟ آیا داستان زیره های قرمز رنگ برند لوبوتین، Louboutin، را می‌دانید؟ آیا می‌دانید که کفش‌های شما تا حدودی نشان دهندۀ وضعیت شما هستند؟ به عبارت دیگر اگر حقوق دریافتی کمی دارید، احتمالاً کفش‌های شما پاشنه‌های خیلی بلندی ندارد.
در ادامه مقاله با ۱۱ حقیقت جالب درمورد کفش هایی که بطور روزانه میپوشید آشنا خواهید شد؛ حقایقی که توسط تیم تولید محتوای فروشگاه اینترنتی نیازکو گردآوری شده است.

۱۱ حقیقت جالب درمورد کفش ها

۱. آقایان اولین افرادی بودند که کفش پاشنه‌دار پوشیده‌اند.

به گفتۀ Slate، در قرن دهم مردانی که اسب سواری می‌کردند نیاز به چکمه‌های پاشنه‌دار داشتند تا بتوانند تعادل و استحکام خود را روی اسب حفظ کنند. تعجب نمی‌کردید از اینکه چرا چکمه‌های گاوچرانان دارای پاشنه هستند؟!
از آنجایی که در آن دوران داشتن اسب نشانه‌ای از ثروتمندی افراد بود، بنابراین پوشیدن کفش های پاشنه بلند نیز نشان دهندۀ طبقۀ اشرافی و موقعیت اجتماعی بالای افراد بود و نه جنسیت ایشان.

۲. کفش‌ های با کَف ضخیم توسط بازیگران یونانی مورد استفاده قرار می‌گرفت تا نشان دهندۀ حوزۀ کاری آن‌ها باشد.

وقتی بازیگران یونان باستان در حال بازی روی استیج بودند، لباس بازیگران به منظور شناسایی کاراکترها توسط مخاطبان بسیار مهم بود. فردی با نام Kennedy Center در این باره می‌نویسد که بازیگران فیلم‌های تراژدی کفش‌هایی با عنوان «Buskins» یا کفش‌هایی پاشنه بلند با کَف ضخیم را می‌پوشیدند؛ این کفش‌ها به منظور نشان دادن برتری بازیگران فیلم‌های تراژدی نسبت به بازیگران کمدی (که جوراب‌های ساده می‌پوشیدند) مورد استفاده قرار می‌گرفت.

۳. نام‌گذاری کفش‌های کتانی یا همان Sneaker به دلیل استفاده از جنس رزین در ساخت کف آن ها بوده است. این کفش ها هنگام راه رفتن صدا ایجاد نمیکردند.

در اواخر دهۀ ۱۸۰۰، مردم کفش‌های کتانی را اسنیکرز نام‌گذاری کردند؛ چرا که این کفش‌ها کفی از جنس رزین داشتند و رزین هم از ایجاد صدا هنگام راه رفتن جلوگیری میکرد. در زبان انگلیسی sneaky یعنی آرام و دُزدکی راه رفتن.

۴. کفش‌های برند Louboutins با کف قرمز از الگوی نقاشی Andy Warhol الهام گرفته ‌اند.

به گفتۀ وب سایت The New Yorker، در سال ۱۹۹۳ Louboutin قصد داشت تا کفشی را با الهام از نقاشی گُل Warhol بسازد و وقتی که نمونۀ اولیه کفش ساخته شد، او با دیدن کفش‌ها خوشحال شد اما احساس کرد که هنوز هم طراحی آن به اندازۀ کافی قوی انجام نشده است؛ بنابراین به اطراف نگاه کرد و دستیار نقاشی را دید که ناخن‌هایش را رنگ قرمز روشن زده بود. او فرچۀ لاک ناخن دستیار را برداشت و تمام قسمت‌های مشکی کَف کفش را رنگ قرمز زد.

۵. درآمد ماهانه شما ممکن است نوع کفش‌هایی را تعیین کند که سر کار خود می‌پوشید.

بسو، Beso ، در سال ۲۰۱۳ در میان ۶۷۵۰ خانم یک نظرسنجی انجام داد. بر اساس این نظرسنجی، ۷۱ درصد از خانم ها معتقد بودند که با حقوق دریافتی کمتر از ۴۰،۰۰۰ دلار در سال، هرگز کفش پاشنه بلند نمی‌پوشند. از طرفی ۲۱ درصد از آن‌ها سالانه ۱۵۰،۰۰۰ دلار حقوق داشتند و گفته اند که اکثر روزهای کاری را کفش پاشنه بلند می‌پوشند.

۶. افراد بیشتر از اینکه بخواهند مطابق با تِرندهای مُد روز کفش حرکت کنند، به خرید آن اعتیاد دارند.

در سال ۲۰۱۰ مصاحبه ای در روزنامۀ کوسموپولیتن، Cosmopolitan، منتشر شد که در آن Suzanne Ferriss، دکتر و ویراستار کتاب Footnotes: On Shoes بیان کرده بود که اعتیاد زنان به خرید کفش باعث ایجاد ناحیه‌ای در قسمت جلویی مغزشان می‌شود که نقطۀ جمع‌آوری نامیده می‌شود و کفش‌ها مواردی هستند که باعث ایجاد این نقطه در مغز می‌شوند. گرچه ممکن است برخی از بانوان از این موضوع مطلع نباشند. در همین راستا وی عنوان کرده است که بسیاری از خانم‌ها در ذهن خود کفش‌ها را بر روی چندین قفسۀ مرتب شده تصور می‌کنند.

۷. Audrey Hepburn با معرفی کفش‌های راحتی و افزودن آن به استایل‌های مختلف کفش به این سَبک از کفش‌ها اعتبار بخشید.

هپ بورن، Hepburn، موجب شد تا پوشیدن کفش‌های راحتی به همان اندازه که برای آقایان مناسب است، برای بانوان نیز عالی به نظر برسد. روزنامۀ Wall Street اعتقاد داشت که محبوبیت کفش‌های راحتی بدین دلیل افزایش پیدا کرد که Audrey Hepburn آن‌ها را در فیلم Funny Face در سال ۱۹۵۷ پوشید. در این فیلم، بازیگر زن کفش‌های چرم مشکی از برند Ferragamos را به عنوان یک کارمند کتاب فروشی که علاقۀ چندانی به مُد ندارد، پوشیده و رقصیده است.

۸. دکتر Martens در ابتدا کفش‌هایی با بالشتک‌های هوای در کف آن‌ها را به عنوان چکمه‌های کار کارگران طراحی کرده بود.

نمونۀ اصلی بوت‌های دکتر مارتنس، Dr. Martens، توسط مخترعان آلمانی، دکتر مارتنز و دوست او دکتر فانک تولید شد. کَف این کفش‌ها بالشتک‌های کوچکی از هوا را دارا بود تا در مقابل ضربات خارجی از پا محافظت کند. یک تولید کنندۀ بوت بریتانیایی این کفش را در سال ۱۹۶۰ منتشر کرد و آن را به کارگران و با عنوان کفشی قابل اعتماد فروخت. در نهایت وی در دهۀ ۱۹۷۰، در میان جنبش ضد فرهنگ و موسیقی Punk انگلستان محبوبیت یافت.

۹. زمانی که ایتالیا از نظر تجارت با کشورهای دیگر در تحریم بود، Salvatore Ferragamo کفشی به سبک Wedge را اختراع کرد.

کفش ودج، Wedge، در دهۀ ۱۹۴۰ و از روی نیاز به استفاده از مواد دیگر برای ساخت پاشنۀ آن اختراع شد. چرا که به دلیل تحریم‌های اقتصادی علیه ایتالیا، Ferragamo دیگر نمی‌توانست برای پاشنه‌های کفش‌های سنتی خود فولاد خریداری کند. Ferragamo در آن زمان گفته بود:
“من تکه‌های چوب پنبه Sardinia را فشرده کردم، آن‌ها را به هم چسباندم و اصلاح و برش دادم تا تمام فضای بین کف کفش و پاشنۀ آن را پوشش دهد. ظاهراً کفش Wedge پس از چند هفته به یکی از محبوب‌ترین سبک‌های کفش آن دوره مبدل شد”.

۱۰. Havaianas از کفش‌های ژاپنی الهام گرفته شده است.

با توجه به وب سایت برند هاوایینز، Havaianas، کفش‌های این برند دارای کف صاف نیستند. زیرا از Zori الهام گرفته شده‌اند؛ برند Zori را به این صورت توضیح میدهد: «کفش‌های معمولی ژاپنی ساخته شده از بندهای پارچه‌ای و کف برنجی». به همین دلیل است که کف کفش‌های برند Havaianas بافت الگوی برنجی شکل دارد.

۱۱. Jeffrey Campbell، یک شخص واقعی است؛ هرچند که به سختی عکس‌های او در اینترنت یافت می‌شود.

از آنجایی که جفری کمپبل یک شخصیت رازگونه باقی مانده است، بسیاری از مردم بر این باورند که او یک مرد خیالی است که به منظور معرفی برند این شرکت ایجاد شده است. اما جفری کمپبل یک شخصیت واقعی است که خط تولید کفش‌های این برند را ساخته است و هنوز هم به عنوان یک خط تولید موفق به کار خود ادامه می‌دهد.

در سال ۲۰۱۳ ، بازفید، Buzzfeed، قصد داشت با کمپل، Campbell، صحبت کند؛ اما این درخواست ملاقات بارها و بارها از طرف جفری کمپبل رد شد. سخنگوی داخلی شرکت در این مورد چنین گفته بود:
“شرکت ما ترجیح می‌دهد که مشخصات سازندۀ آن‌ها پنهان باقی بماند. ما میخواهیم کفش‌های ما و دخترانی که آن کفش‌ها را می‌پوشند، صدای ما باشند”.
به صوری که خود جفری و شرکت آن حتی یک صفحۀ ویکی پدیا هم ندارند!