بوت ها یا چکمه های کابویی وسترن، تاریخچه

تاریخچه ساخت بوت

صنعت کفش و به طور خاص ساخت کفش بوت، مطابق افسانه  به زمان سنت کریسپین، St. Crispin، باز می‌گردد؛ وی پدر صنعت کفش سازی به شمار می‌آید.

کریسپین در قرن سوم و در یک خانوادۀ ثروتمند رومی متولد شد که خیلی زود به دین مسیحیت روی آورد. از آنجایی که این شیوۀ زندگی برای یک رومی اصیل مورد قبول نبود، از طرف خانوادۀ خود طرد شد. به همین دلیل کریسپین مجبور شد که به اصل خود بازگردد و یک کفاش شد.

سنت هوگ، St. Hugh، همتای انگلیسی کریسپین نیز پسر ارویراگوس، Arviragus (پادشاه Powisland) بود و با پرنسس کریستین، Christian، ازدواج کرد. همسر او موجب شد تا هوگ به دین مسیحیت روی آورد و مشابه داستان زندگی کریسپین، او نیز در نهایت به یک فرد فقیر کفاش تبدیل شد. ظاهراً Hugh و همسرش در سال ۳۰۰ به دلیل ظلم و ستم از دنیا رفتند. پس از مرگ Hugh (که به دار آویخته شد)، دوستانش بدن او را از چوبۀ دار به پایین کشیدند و استخوان‌هایش را خشک کردند و به عنوان ابزاری برای ساخت کفش مورد استفاده قرار دادند؛ به طوری که چندین سال بعد نیز جعبۀ ابزار سازندگان کفش به استخوان‌های سنت هوگ، St. Hugh، نام‌گذاری شده بود.

موضوع مشترکی که در مورد این داستان‌ها و بسیاری دیگر از داستان زندگی سازندگان کفش صادق است، اصالت خانوادگی ایشان است. در واقع اولین اطلاعاتی که در مورد استفاده از کفش‌های پاشنه بلند موجود است مربوط به اسب سواری آقایان است. در حقیقت این اسب سواران توصیف کنندۀ قبایل مغول بودند که در حملات خود کفش‌های با پاشنۀ چوبی قرمز روشن می‌پوشیدند.

از آنجایی که داشتن اسب و مراقبت از او نیازمند ثروت است و به این دلیل که مردان سوار بر اسب معمولاً بالاتر از سایر افراد دیده می‌شدند، سوارکاران و در نتیجه کفش پاشنه بلند به ابزاری برای معرفی اصالت خانوادگی افراد مبدل شد؛ بنابراین امروزه نیز برای توصیف افراد ثروتمند یا اشرافی در زبان انگلیسی از اصطلاح well-heeled استفاده می‌شود.

شوالیه‌های استوارت، Stuart،  که در طول دورۀ Cromwellian به آمریکا مهاجرت کردند؛ این سوارکاران چکمه های پاشنه بلند خود را که تا ران پا بالا می آمد نیز با خود به آمریکا بردند.

قبل و بعد از جنگ‌های داخلی بسیاری از مردم جنوب به تگزاس مهاجرت کردند و یا به غرب رفتند تا از ویرانی‌های حاصل از جنگ فرار کنند؛ بنابراین مفهوم کفش پاشنه بلند را با خود به آن نواحی بردند.

در سال ۱۷۹۰ بوت‌هایی معرفی شدند که به عنوان کفش‌هایی با پاشنه کوتاه‌تر شناخته می‌شدند و با شروع قرن جدید در میان مردم و حتی بانوان بسیار محبوبیت یافتند. در سال ۱۸۱۵، Arthur Wellsley، نخستین دوک Wellington، ناپلئون را در واترلو شکست داد که در پی این پیروزی بوت‌های Wellington در میان مردم محبوب شدند. (عکس زیر)