بوت ها یا چکمه های کابویی وسترن، تاریخچه

بوت ها یا چکمه های کابویی وسترن، تاریخچه : کفاشی و ساخت کفش جزو آن دسته از هنرهای دستی است که پیدایش آن به حداقل ۳۵۰۰ سال پیش باز می‌گردد؛ با این حال مرور تاریخچۀ کفش های غرب وحشی که بصورت بوت یا همان چکمه های کابوی ها بوده اند از جذابیت خاصی برخوردار است. در این مقاله که توسط تیم تولید محتوای وبسایت نیازکو آماده شده است، مروری بر تاریخچه پیدایش بوت ها و چکمه ها خواهیم داشت، با ما همراه باشید!

تاریخچه ساخت بوت

صنعت کفش و به طور خاص ساخت کفش بوت، مطابق افسانه  به زمان سنت کریسپین، St. Crispin، باز می‌گردد؛ وی پدر صنعت کفش سازی به شمار می‌آید. کریسپین در قرن سوم و در یک خانوادۀ ثروتمند رومی متولد شد که خیلی زود به دین مسیحیت روی آورد. از آنجایی که این شیوۀ زندگی برای یک رومی اصیل مورد قبول نبود، از طرف خانوادۀ خود طرد شد. به همین دلیل کریسپین مجبور شد که به اصل خود بازگردد و یک کفاش شد.
سنت هوگ، St. Hugh، همتای انگلیسی کریسپین نیز پسر ارویراگوس، Arviragus (پادشاه Powisland) بود و با پرنسس کریستین، Christian، ازدواج کرد. همسر او موجب شد تا هوگ به دین مسیحیت روی آورد و مشابه داستان زندگی کریسپین، او نیز در نهایت به یک فرد فقیر کفاش تبدیل شد. ظاهراً Hugh و همسرش در سال ۳۰۰ به دلیل ظلم و ستم از دنیا رفتند. پس از مرگ Hugh (که به دار آویخته شد)، دوستانش بدن او را از چوبۀ دار به پایین کشیدند و استخوان‌هایش را خشک کردند و به عنوان ابزاری برای ساخت کفش مورد استفاده قرار دادند؛ به طوری که چندین سال بعد نیز جعبۀ ابزار سازندگان کفش به استخوان‌های سنت هوگ، St. Hugh، نام‌گذاری شده بود.
موضوع مشترکی که در مورد این داستان‌ها و بسیاری دیگر از داستان زندگی سازندگان کفش صادق است، اصالت خانوادگی ایشان است. در واقع اولین اطلاعاتی که در مورد استفاده از کفش‌های پاشنه بلند موجود است مربوط به اسب سواری آقایان است. در حقیقت این اسب سواران توصیف کنندۀ قبایل مغول بودند که در حملات خود کفش‌های با پاشنۀ چوبی قرمز روشن می‌پوشیدند.
از آنجایی که داشتن اسب و مراقبت از او نیازمند ثروت است و به این دلیل که مردان سوار بر اسب معمولاً بالاتر از سایر افراد دیده می‌شدند، سوارکاران و در نتیجه کفش پاشنه بلند به ابزاری برای معرفی اصالت خانوادگی افراد مبدل شد؛ بنابراین امروزه نیز برای توصیف افراد ثروتمند یا اشرافی در زبان انگلیسی از اصطلاح well-heeled استفاده می‌شود.
شوالیه‌های استوارت، Stuart،  که در طول دورۀ Cromwellian به آمریکا مهاجرت کردند؛ این سوارکاران چکمه های پاشنه بلند خود را که تا ران پا بالا می آمد نیز با خود به آمریکا بردند. قبل و بعد از جنگ‌های داخلی بسیاری از مردم جنوب به تگزاس مهاجرت کردند و یا به غرب رفتند تا از ویرانی‌های حاصل از جنگ فرار کنند؛ بنابراین مفهوم کفش پاشنه بلند را با خود به آن نواحی بردند.
در سال ۱۷۹۰ بوت‌هایی معرفی شدند که به عنوان کفش‌هایی با پاشنه کوتاه‌تر شناخته می‌شدند و با شروع قرن جدید در میان مردم و حتی بانوان بسیار محبوبیت یافتند. در سال ۱۸۱۵، Arthur Wellsley، نخستین دوک Wellington، ناپلئون را در واترلو شکست داد که در پی این پیروزی بوت‌های Wellington در میان مردم محبوب شدند. (عکس زیر)

از دهۀ ۱۸۵۰ تا سال ۱۸۸۰، بوت‌های ولینگتون، Wellington، مورد استفادۀ افسران نظامی بودند. هرچند با توجه به مقررات، سربازان پیاده و همچنین افراد داوطلب خدمت سربازی، کفش‌های به سبک بوت‌های بنددار می‌پوشیدند اما با این حال بوت‌های Wellington بسیار ترجیح داده می‌شد و همراه با ارتش به غرب ارسال می‌شد.( عکس زیر)

بوت‌های استانداردی که سواران مرزی می‌پوشیدند، در سال ۱۸۷۰، اساساً یک تغییر در مسائل نظامی بود. در این مورد الگوی Coffeyville، دارای یک پاشنه بلند کوبایی بود و قسمت جلویی بوت به جای اینکه به سبک بوت‌های Wellington باشد، اغلب از تکه‌هایی به هم پیوسته ساخته شده بود. ( عکس۳)

تاریخ ساخت بوت یعنی همان تاریخ بوت‌ها و چکمه های غرب وحشی. در این رابطه یک داستان جالب وجود دارد که June Swann می گوید؛ پس از جنگ‌های داخلی بسیاری از دادوستدها (مشاغلی که قرن‌ها به صنعت‌گران ماهر و بسیار آموزش دیده متکی بودند) شروع به صنعتی شدن کردند. طبیعتاً مقاومت زیادی در برابر مفهوم کارخانه و کار برای دریافت دستمزد به وجود آمد. ساخت بوت و کفش نیز برخی از پرطرفدارترین مشاغلی بود که در برابر این موضوع مقاومت کرد. در واقع صنعت کفش سازی یکی از آخرین صنعت‌هایی بود که پذیرای این تغییرات شد.
در اواخر دهۀ ۱۸۰۰، مسابقات جشنواره‌ای بسیاری برگزار می‌شد که هدف از برگزاری آن‌ها این بود تا نشان دهند که کارگران کارخانه نمی‌توانند با صنعت‌گران ماهر رقابت کنند. یکی از اتفاقات جالب این جشنواره‌ها موردی در فیلادلفیا بود که افراد بوت‌هایی را ساخته بودند که ۶۴ دوخت در هر اینچ داشت؛ اما در حال حاضر و در بهترین حالت، یک چرخ خیاطی مدرن می‌تواند تنها ۳۰ دوخت را در یک اینچ از جرم ایجاد کند و دوخت‌های بیشتر چرم را پاره می‌کنند.
دوخت با دست در برخی موارد ممکن است موجب ضربه ناگهانی به دست و زخمی شدن آن شود؛ بنابراین جیمز دلوین در کتاب «The Guide To The Trade» می گوید چرخ‌های خیاطی مدرن در برخی موارد به کمک انسان آمده‌اند. هرچند کسانی که در تجارت کار می‌کنند (همچون سازندگان بوت و کفش) هر ساله کمتر می‌شوند؛ با این حال کسانی که کار هنری دستی انجام می‌دهند، این کار را تحت نظارت و آموزش افراد پیشکسوت این حوزه یاد می‌گیرند. در نتیجه هر یک از طرح‌ها و نقشه‌های روی چرم بازتابی از تمام سنت‌های اصیل گذشتۀ ما خواهد بود.